Bu gün sevgi nedir, nasıldır, nasıl anlaşılır diye öyle çok soranları gördüm ki, ister istemez kendimi içinde buldum. Sevgi kişilere göre farklılık göstersede, biliyorum ki her sevginin cevabı yine kendi içinde saklıdır demeden edemedim. Sevme kişilere göre özellikler taşıyor, hiç birinin sevgisi diğer kişinin sevgi değerleri ile ölçülmez. Her insanın nasıl DNA ları farklı ise sevgiDNA ları da kişiye özeldir diyorum. Bunu başkalarının sevgi değerleri ile kendimize göre ölçmeye kalkarsak işin içinden çıkamayız. Sevgi, öyle aniden hiç tanımadığın minik bir çocuğun gözleri ile bir anda göz göze gelme ile de olacak kadar hoş bir duygudur.
Elimde çarşıdan aldığım bir kaç alışveriş poşetleri ile yolda yürüyorum, bir anda beş altı yaşlarında bir kız çocuğu etüt evinin girişinde parmaklıklara tutunmuş zıplıyor, nasıl olduğunu hiç bir zaman anlıyamayacağımız karşılıklı gözlerimiz birleşti, ikimizde bir birimize gülümsedik, minik bir anda utandı, hızla kendinden birazca büyük bir erkek çocuğunun yanına koştu, onun yanına oturdu, başını erkek çocuğunun omuzuna sakladı, göz ucu ile de bana bakıyor, gülümsedim. Yürüyerek parmaklıklara yaklaştım, derse mi gireceksiniz diye sordum.
_Hayır, ben babamın kızıyım, diyek cevap verdi.
_Annenin kızı değil misin? diyerek sordum.
_Annem toplantıda, babamda derste.
_Sen öğrenci misin diyerek erkek çocuğuna sordum.
_Yok abiği oluyorum, kardeşim benim.
Şimdi anlamıştım, gözlerle birbirimize niçin sevgi ile baktığımızı. Akşam üstü saat dört sıraları, çocuklar okul sonrası öğretmen olan babalarının iş yeri olan etüt evinde babalarının işinin bitmesini bekliyorlar,anne toplantıda, evde kendilerini bekliyen birileri yok. İşte minik kız bana bakarken belkide şimdi annem yanımda olabilseydi özlemi ile bana bakmıştı. Oysa annesinin kimbilir kaç toplantılarının bitmesini beklemişti o minik yürek. Sevmek için öyle çok sebep vardı ki bir birimizi, ben ona baktığımda bu saatte bu minik niçin burada ,oysa sıcacık evinde her çocuk gibi olması gereken yerde olması gerekirken niçin burada hadi baba işini bir an önce bitir, evimize gidelim zıplayışını görmüştüm onda, oda bunu fark etmişti, utanmıştı. Babamın kızıyım derken, içindeki gizli anne özlemini görmüştüm ,bakışlarında. Annem öyle meşgul ki, keşki şimdi senin gibi yanımda olabilse özlemi ile bana bakmıştı. Gözler kalbin aynasıydı. Obeni değil, kalbinde ki annesini özlüyordu. İşte o özlemle gözlerimizin, kalplerimizin buluşması ile oluşmuş bir sevgiydi bu. Sevgilerin sebepleri, sonuçları farklı gibi görünsede, sevgi hep var. Çocukları seviyorum, çocuklarda bunu hissediyorlar, kalp kalbe karşı sözü dedikleri bu olsa gerek. Utangaçlığı geçti, gözleri biraz daha sevgi ile parladı, kendisine değer verildiğini ilgilenildiğini görmek miniği mutlu etti. Menfaatsiz, karşılık beklemeden ,sebep, sonuç aramadan sevmek ne güzel , kutsal bir duygudur. Sevgi çıkarlarla kirlenmesin, onu koruyalım derim hep. Sevgi haşinliği sevmez, haşinlik sevginin gözlerini ruhunu mahsunlaştırır ona hak ettiği gibi anlayalım, sevgiyi sevgi gibi sevelim.