Çok değil üç beş dakika önce hüzün çiçeklerimi yazmıştım. Hüzün nasılda sevince dönüştü birden. İnsan ruhu nasılda değişken bir anda hüzünler sevince dönüşebiliyor ,ona teşekkür ediyorum her zaman ki gibi. Dostluklar, güzel şeyler yıllar geçsede kalplerde yerini koruyor . Yıllar önce çocuk olarak bıraktığım bu gün genç olarak karşıma çıkıyor, sizleri unutmadık hep kalplerimizdeydiniz diyerek kendilerini hatırlatıyorlar. Kalpte ki hüzün bir anda nasılda mutluluğa dönüşüyor. Aradan yıllar geçiyor, resimlerinde geçmişten izler arıyorsun, tanımakta zorlanıyorsun ilk önce fakat yüzdeki belirli özelliklerin değişmediğini fark ediyorsun. Unutulmamak, hatırlanmak, aranmak nasılda mutlu ediyor ruhumuzu. Bir anda geçmişe dönüyorsun,yaşadıklarınıza, birlikte paylaşılanlara, bir anda zaman makinası geriye sarıyor geçmiş zaman olurki diyerek ilk görüntüler sıraya girmiş, biz buradayız diyerek ses ve görüntü ile ekranda sıralanıyorlar. Mutluluk tebessümleri dudakların kenarlarından yanaklara doğru nasılda yayılıyor bir anda.
Her nerede kiminle yaşarsak yaşayalım güzellikler bırakarak ayrılmanın tadı bir başka oluyor.
Adamın üç oğlu varmış ölmeden mirasını oğlanlarının arasında paylaştırmış.
Büyük oğlan kalan mirasla kendine büyük araziler almış
Ortanca oğlan kalan mirasla kat kat binalar yapmış
En küçük oğlanda kalan mirası ile diyar diyar gezmiş
Aradan yıllar geçiyor küçük oğlan şehrine kardeşlerinin yanına dönüyor. Kardeşleri soruyorlar sen ne yaptın kalan mirasla diye. Ben diyar diyar dolaştım, mirasımda bitti kalmadı diyor.Araziler alan, kat kat binalar yaptıran kardeşleri çok kızıyorlar. Biz miraslarımızla aldıklarımızla, yaptıklarımızla zengin olduk, sense beş parasız kaldın diyorlar.
Aradan çok zaman geçmiyor gökten öyle çok yağmur yağıyor ki arazileri, kat kat binaları yağmur selleri süpürüp götürüyor.
Haber ülkeye yayılıyor. Küçük kardeşin diyar diyar gezdiği yerlerden haberi duyan herkes küçük kardeşe yardıma geliyorlar, aman diyorlar, bizim evimiz senin evindir, hadi bize gidelim . Büyük kardeşler şaşkın bakıyorlar. Mirasını yok ettin diye kızdıkları küçük kardeşlerinin arazisi, katları yoktu ama dostları vardı. Böyle bir günde hepsi, kardeşlerine yardıma gelmişlerdi, ona evimiz, evindir diyorlardı. Kendilerine hiç kimse gelip haliniz nasıl diye sor muyordu .O zaman anlamışlardı küçük kardeşlerinin mirasla neler yaptığını.
Küçük kardeş kalan mirası ile diyar diya dolaşıp, ihtiyacı olanlara yardım etmiş, parasıda tükenince şehrine dönmüştü. Sıkıntıdan kurtardıklarıda şimdi onu sıkıntıdan kurtarmak için koşmuşlardı.