Göremediklerimiz

Sokakta kimi yukarı, kimi aşağı doğru yürüyor, arabalar hep aynı yöne doğru gidiyor. İşte arabanın bir tanesi pastanenin önünde durdu, arabadan bir kişi indi pastanenin dondurma satılan bölümüne doğru yürüyor, eline tek tek renkleri ile görünüşü ile herkesin yüreğini hoplatan dondurma külahlarını almaya başladı, dondurma külahları çoğaldıkça elinde parmaklarının arasındaki boşluklara sıkıştırarak yeni dondurma külahlarına yer açıyor parmaklarının arasında, arabada kendisini bekliyenler için ,birde kendisi için aldı, parasını verdi,  paranın üstünü aldı, diğer tek eli ile, arabaya tekrar döndü, herkese dondurmalarını veriyor. Herkesin yüzü en az dondurmaların renkleri kadar güzel, mutlu ,sıcakta midelerini ve ruhlarını serinletmenin mutluluğu yüzlerinden okunuyor. Dondurmayı alanda arabadaki yerini aldı, direksiyondaki yavaşça bir elinde dondurması, diğer elinde arabanın direksiyorunu ,yavaşça arabayı uzaklaştırdı, içindeki mutlu insanlarla. Ne güzel dedim, kimbilir nereye niçin gidiyorlar. Bunları caddenin karşı tarafına geçmek için beklediğim anda görüyorum, işte arabaların geçmesi azaldı, karşıya geçmem gerekiyor. Solda  çocukların, gençlerin, yaşlıların geldiği, çam ağaçları, çiçekler, oyun parkı, yürüyüş yolu ve farklı düşüncelerin, farklı amaçların, farklı isteklerin birlikte aynı yerde buluştuğu park alanında insanlar, birbirini fark etmeden bir aradalar diyorum. Yürüyorum, solda karşımda yaşını bilemediğim  kocaman up uzun boyu ile bana bakan bir hurma ağacı, kurumuş yapraklarını her yıl kestikleri için bedeni temiz tepesinde ki hurma meyveleri ile gökyüzünü ve yeryüzünü nasılda tepede seyrediyor.  Ona hayranlıkla bakarken yalnız olmadığını gördüm. İnce uzun bedeninde birlikte yaşamaktan şikayeti olmadığı bir sarmaşık, bir çiçek, birde adını bilmediğim ot ,oturmuşlar hurma ağacı ile birlikte etrafı seyrediyorlar. Hurma ağacının kökleri toprağın derinliklerinde,  kendini besliyecek besinlerini alıyor, peki bu sarmaşık, çiçek, ot nasıl besleniyorlardı, esen rüzgara, yağan yağmura, bu yüksekte ağacın kurumuş yapraklarının üzerinde nasıl dayanabiliyorlar? İster istemez yaradanı düşündüm. ölüden diri diriden ölü çıkarırım, biri diğerine hizmet eder, dilediğime dilediğimi veririm, dilediğimden çeker alırım ve bunun gibi bir çok düşünceler arka arka sıralanmaya başladı. İşte hurma ağacı kökleri ile topraktan besleniyor, onun aldığı besinlerden ve onun bedeninden sarmaşık, çiçek ve ot besleniyorlardı. O bedene nasıl gelmişler, nasıl yeşermişler, nasıl kök salmışlardı. Polen uçuşması deriz iyi ama esen rüzgara, yağmura minicik bebek olarak nasıl dayanmışlardı. Onları koruyan ne anneleri ne de babaları vardı. Hani hep çocuklarımızı korumak , yetiştirmek deriz biz insanlar yaradan isterse nasıl koruyordu yeter ki o istesin. Hayranlığım bir kez daha artmıştı. Nasılda güzel bir düzenle düzenlemişti her şeyi. Sokakta elinden tuttuğu çocuğunu sürüklercesine götüren annenin sesi kulaklarıma geliyor ,yoruldun mu diyordu, gözlerim bir an annenin ve minik çocuğun ayaklarına gitti, içimden tabi ki yoruldu görmüyor musun ayaklarındaki farkı. sen en az otuz sekiz numara ayakkabı giyiyorsun, elinden tuttuğun minik en fazla yirmi dört numara ayakkabı giyiyor, her numara farkında senin attığın her adımda bu minik kaç adım atmak zorunda kalıyor düşünsene. Miniği elinden kurtarmak istedim o an. Yıllar sonra bu minik büyüyecek annesi, sen yaşlanacaksın işte o zamanda bu minik elinden tutup işte seni öyle sürükleyerek götürecek, sende o zaman böyle oflayıp puflayacaksın, aman evladım yavaş, sana yetişemiyorum diyeceksin, şimdi bu minik bebeğin sana yetişmek için çabasını görmüyorsun, hele şöyle bir bak, düşün, onu anla.  Görmek, bakmak, anlamak, düşünmek, yaradılmışları yaradandan dolayı sevmek bir anda beynimizi nasılda hızlı çalıştırıyor diye düşünmeden edemedim. Yürümeliyim, bu günlük yeter, alışveriş için çıktım, alacaklarımı düşünmeliyim:)