İşte sıradan bir günün sabahı. Telefonlar,görüşmeler,dostların,sevdiklerinin ziyaretleri,çarşı pazar gezmeleri,alış verişler, sokaktaki dostlarla karşılaşıldığında yapılan sohbetlerve günün bitimi diyeceğim fakat diyemiyorum.
Bazen zamanın hızlı geçmesinden, bazende zamanın hiç geçmediğinden şikayetlerimiz olur hepimizin. Oysa yirmidört saatlik zaman kavramı hep aynıdır,neydi bizi böyle farklı düşündüren.
Bazen işe,bazen sevdiklerimize kavuşma,bazen sevdiklerimizden ayrılma zamanları hep zamanın kısalığından şikayetlerimizle savaşır. Birde zamanın geçmesini istediğimizde geçmediğini fark edişlerimiz vardır. İşten çıkış saatlerimiz, sevdiklerimize kavuşacağımız an ki zaman diliminde dakikalar hep yerinde durur san ki hiç ilerlemez akrepte,yelkovanda saatlerimizde. Birde hastanelerdeki yoğun bakımda beklemelerde,ameliyathane kapısında beklemelerde zaman kavramı nasılda uzar lastik gibi, çektikçe uzar, uzar, uzar, biz ve zaman aynı anda geriliriz. Her insan bunu yaşar.
İşte şimdi Tufan sevgimizin babası ile aramızdaki zaman dediğimiz, kavramın ikimizide nasıl içine almıştı bir anda.
Gel demiştim, bak sana bir hikaye okuyacağım, bunu gerçek yaşadık, kızınla birlikte, istedim ki Tufan sevgimiz hep yaşasın, birileri okusun, birilerinin yolu düştüğünde Dilek çeşmesine onuda hatırlasınlar. İki Tufan içinde birileri Fatiha okusun. Bizler bir gün her canlı gibi öleceğiz, ama yeni insanlar hep doğacaklar, birileri hep okuyacaklar.
İşte Dilek çeşmesini okuyorum, yazarken ve her okuduğumda içimin titrediğini, gözlerimin yaşlarla dolduğu, okurken göz yaşlarımla buğulanan gözlerimi arada bir ellerimin tersleri ile silerek berraklaştırmaya çalıştığım an, satırlar bitiyor, babası hıçkırarak ağlıyor, hala çok özlediğini, böyle bir çeşmenin olup olmadığını soruyor. Evet bu çeşme var, ve bu yazdığımın her satırını kızınla birlikte yaşadık diyorum.